Bonnie and Clyde (1967)


Ελληνικός Τίτλος: Μπόνι και Κλάιντ
Κατηγορία: Βιογραφία, Έγκλημα, Δράμα
Σκηνοθεσία: Arthur Penn
Σενάριο: David Newman, Robert Benton
Πρωταγωνιστούν: Warren Beatty, Faye Dunaway, Michael J. Pollard, Gene Hackman, Estelle Parsons
Μουσική: Charles Strouse
Φωτογραφία: Burnett Guffey
Μοντάζ: Dede Allen
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 112 min


Βρισκόμαστε στο Τέξας του 1930, εποχή που η οικονομική κρίση έχει φέρει ανέχεια στον αμερικάνικο λαό και ένα πλήθος κατασχεμένων περιουσιών στις τράπεζες.
Η Bonnie είναι ένα νεαρό κορίτσι από μια μικρή πόλη που δουλεύει σαν σερβιτόρα και πλήττει με την μονότονη ζωή της, σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά κλειστό.  Επιθυμεί να γευτεί τον έρωτα και να ζήσει μια έντονη και περιπετειώδη ζωή. Το όνειρό της θα γίνει πραγματικότητα όταν θα γνωρίσει τον Clyde, έναν όμορφο νεαρό μικροαπατεώνα που μόλις βγήκε από την φυλακή.
Οι δυο νέοι αποφασίζουν να φύγουν μαζί προκειμένου να ζήσουν την μεγάλη περιπέτεια.
Έτσι μαζί θα ξεκινήσουν την κοινή τους δράση ως ένα δίδυμο ληστών, το οποίο ληστεύει κυρίως τράπεζες. Ο κύριος λόγος που το κάνουν δεν είναι τα χρήματα, αλλά επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο ξεφεύγουν από την επίπεδη καθημερινότητα.
Στην αρχή δουλεύουν οι δύο τους αλλά στη συνέχεια, παίρνουν μαζί στην ομάδα τους ένα νεαρό μηχανικό αυτοκινήτων, τον C.W.Moss, τον αδερφό του Clyde, Buck Clyde, και την γυναίκα του, Blanche.
Πολύ σύντομα η δράση τους επεκτείνεται και τα ονόματα τους δεσπόζουν σε όλες τις εφημερίδες, ενώ οι φωτογραφίες τους βρίσκονται τοιχοκολλημένες σε κάθε αστυνομικό τμήμα. Η αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για να τους σταματήσει ενώ, ο απλός κόσμος είναι με το μέρος τους, αφού ληστεύουν μόνο τράπεζες, ξευτιλίζοντας ταυτόχρονα τις διωκτικές αρχές.
Δεν διστάζουν να σκοτώσουν όποιον σταθεί εμπόδιο στον δρόμο τους, όσο για τον τόπο διαμονής τους, αλλάζει συνεχώς καθώς βρίσκονται μονίμως κυνηγημένοι.
Σε μια έφοδος όμως της αστυνομίας, ο Buck τραυματίζεται θανάσιμα και η γυναίκα του η Blanche, τυφλώνεται. Η αρχή του τέλους της θρυλικής συμμορίας πλησιάζει...


Το κλασικό αριστούργημα του Arthur Penn, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αποτελεί μια ρομαντική εκδοχή της ιστορίας των θρυλικών Bonnie Parker και Clyde Barrow. Ενός ερωτευμένου ζευγαριού που στις αρχές της δεκαετίας του ’30 είχαν συστήσει μια συμμορία και επί σχεδόν μια πενταετία λήστευαν τράπεζες σε πέντε πολιτείες των ΗΠΑ (Texas, Oklahoma, Missouri, Louisiana και N. Mexicο), σκότωναν όργανα της τάξης όταν θεωρούσαν ότι αυτό ήταν αναγκαίο και ζούσαν κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα, ακροβατώντας συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού.
Η επίδρασή τους στον πληθυσμό, ο οποίος ήταν καταρρακωμένος από το κραχ και την επακόλουθη οικονομική κρίση, ήταν μεγάλη. Τους “λάτρεψε” και τους αντιμετώπισε σαν λαϊκούς ήρωες.


Ο Arthur Penn, στην πιο σημαντική δουλειά της καριέρας του ως σκηνοθέτης, κινηματογραφεί εξαιρετικά, με δυναμισμό, ρεαλισμό και πολύ γρήγορους ρυθμούς, δημιουργώντας μια ταινία που συνδυάζει την ρομαντική κομεντί, το δράμα και την αστυνομική περιπέτεια.
Χρησιμοποιώντας τα καλύτερα οπτικά εφέ της εποχής, γυρίζει σκηνές με πλάνα ωμής βίας
που απεικονίζουν με άκρως ρεαλιστικό τρόπο τους πυροβολισμούς και τις αιματοβαμμένες συγκρούσεις. Με αυτόν τον τρόπο άνοιξε τον δρόμο προς νέες εκφραστικές μεθόδους κινηματογράφησης, αντίθετες με αυτές που είχε συνηθίσει το κοινό μέχρι τότε, σε παρόμοιες θεματικά ταινίες του παρελθόντος.
Ο τρόπος που ο Penn διηγείται την ιστορία, δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς σ’ ότι αφορά το ποιόν των παρανόμων. Αφήνει φανερά να εννοηθεί ότι δεν είναι γεννημένοι εγκληματίες, αλλά προϊόντα μίας σκληρής εποχής με μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, οι οποίοι κάνουν μία ιδιόμορφη και εκτός νόμου, οπωσδήποτε επανάσταση, ενάντια στο κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο.
Η φωτογραφία του Burnett Guffey είναι υπέροχη και δίνει στην ταινία μια ιδιαίτερη οπτική υφή καθώς θυμίζει κάτι σαν, ξεθωριασμένη φωτογραφία ή πολυκαιρισμένη εφημερίδα.


Οι ερμηνείες από το καστ είναι αξιομνημόνευτες.
O ήδη καταξιωμένος Warren Beatty, ερμηνεύει εξαιρετικά και ανταπεξέρχεται άψογα σε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του Clyde (αρχηγός συμμορίας, δολοφόνος, σκληρός, ευαίσθητος, ρομαντικός).
Η πρωτοεμφανιζόμενη και πανέμορφη τότε, Faye Dunaway, αποδεικνύεται ιδανική επιλογή για τον ρόλο της Bonnie και φέρνει το ρόλο εις πέρας εξαίρετα, κάνοντας χρήση τα γοητευτικότατα εκφραστικά της μέσα και τα τεράστια υποκριτικά της προσόντα. Όσο για την “χημεία” της με τον Warren Beatty, είναι μοναδική.
Σε έναν από τους πρώτους του κινηματογραφικούς ρόλους  ο Gene Hackman, υποδύεται τον Buck Clyde και παραδίδει μία ερμηνεία που γίνεται το έναυσμα για την εξέλιξη της μεγάλης καριέρας του.
Η Estelle Parsons υπέροχη στον ρόλο της τρομοκρατημένης και υστερικής Blanche, ένας ρόλος που θα της αποφέρει την μέγιστη διάκριση, αυτή της βράβευσής της με Όσκαρ.
Τέλος, αξέχαστη είναι και η ερμηνεία του Michael J. Pollard, που υποδύεται τον νεαρό μηχανικό αυτοκινήτων, C.W. Moss.


Η ταινία έκανε πρεμιέρα τον Αύγουστο του 1967, σε λίγες κινηματογραφικές αίθουσες και σε drive-in. Αυτή η πρεμιέρα συνοδεύτηκε από πλήθος αρνητικών κριτικών, κατηγορίες περί μυθοποίησης εγκληματιών και καταδικαστικά σχόλια για της σκηνές βίας που ανέτρεπαν τα μέχρι τότε δεδομένα του Χόλυγουντ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποσυρθεί τάχιστα.
Ο Warren Beatty όμως, που εκτός από πρωταγωνιστής ήταν και παραγωγός, κατάφερε να ξαναφέρει την ταινία στις αίθουσες και με την βοήθεια του κινηματογραφόφιλου κοινού που από την πρώτη στιγμή έδειξε την αγάπη του και την αποδοχή του, κατάφερε και την οδήγησε στον δρόμο της καταξίωσης, αλλάζοντας ριζικά τις αρχικές απόψεις όλων όσων είχαν αρνητική στάση απέναντι προς το εξαιρετικό αριστούργημα που έφερε το όνομα «Bonnie and Clyde».
Η εμπορική επιτυχία της ταινίας ήταν τεράστια παγκοσμίως και την επόμενη χρονιά βρέθηκε υποψήφια για δέκα βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και αυτά για την Καλύτερη ταινία και Σκηνοθεσία. Βραβεύτηκε τελικά με τα Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου (Estelle Parsons) και Καλύτερης Φωτογραφίας (Burnett Guffey).
Επίσης κέρδισε δύο βραβεία BAFTA, είχε επτά υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες, κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης και είχε πλήθος άλλων μικρότερων διακρίσεων.
Το 1998 κατέκτησε μια θέση στη λίστα της AFI με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, ενώ το 2008 ψηφίστηκε ως η 5η καλύτερη ταινία γκανγκστερικού περιεχομένου.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση