Ελληνικός Τίτλος: Χαμένη Λεωφόρος
Κατηγορία: Δράμα, Μυστηρίου, Θρίλερ
Σκηνοθεσία: David Lynch
Σενάριο: David Lynch, Barry Gifford
Πρωταγωνιστούν: Bill Pullman, Patricia Arquette, Balthazar Getty
Μουσική: Angelo Badalamenti
Φωτογραφία: Peter Deming
Μοντάζ: Mary Sweeney
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία - ΗΠΑ
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 135min
Μία μέρα, το ζευγάρι αρχίζει να λαμβάνει κάτι περίεργες βιντεοκασέτες από άγνωστο αποστολέα, οι οποίες απεικονίζουν το σπίτι τους αλλά και τους ίδιους, την ώρα που κοιμούνται στην κρεβατοκάμαρά τους. Τρομοκρατημένοι καλούν την Αστυνομία, αλλά οι δύο ντετέκτιβ που τους επισκέπτονται δεν εντοπίζουν ούτε ίχνη διάρρηξης του σπιτιού ούτε κάποιο άλλο μεμπτό στοιχείο.
Λίγες μέρες αργότερα μια ακόμα βιντεοκασέτα καταφθάνει, η οποία απεικονίζει την Renee βάναυσα δολοφονημένη, ενώ την ίδια στιγμή ο Fred, βρίσκεται πάνω από το πτώμα της μέσα στα αίματα, χωρίς να θυμάται τίποτα για το συμβάν.
Μετά απ’ αυτό ο Fred συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο, στην ηλεκτρική καρέκλα. Μια νύχτα στην φυλακή, ενώ ένας ανεξήγητος πονοκέφαλος του προκαλεί αϋπνία, οι δεσμοφύλακες ακούν κραυγές από το κλειδωμένο κελί του. Το άλλο πρωί στη θέση του βρίσκεται ένας άλλος, νεότερος άνδρας, ο Pete, ο οποίος δεν έχει καμία ιδέα για το πώς βρέθηκε εκεί.
Ο Pete βγαίνει από την φυλακή και μετά από μια περίοδο ανάρρωσης επιστρέφει στο συνεργείο αυτοκινήτων όπου εργαζόταν. Εκεί θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Alice, μια ξανθιά γυναίκα, ερωμένη ενός επικίνδυνου γκάνγκστερ, του Mr. Eddy, που έχει εκπληκτική ομοιότητα με την δολοφονημένη σύζυγο του Fred.
Ο Pete και η Alice ξεκινούν μια κρυφή ερωτική σχέση και σχεδιάζουν να κάνουν μια ληστεία ώστε να έχουν τον τρόπο να ξεφύγουν από τον Mr. Eddy που τους απειλεί. Όταν όμως θα διαπράξουν την ληστεία, η Alice εγκαταλείπει τον Pete και εκείνος, μεταμορφώνεται ξανά σε Fred...
Πρόκειται για μια περίεργη ταινία, που όποια προσπάθεια ερμηνεία ς ή εξήγησής της θα ήταν μάλλον περιττή καθώς, στόχος των δημιουργών της, του σκηνοθέτη David Lynch, και του σεναριογράφου Barry Gifford, είναι να παραπλανήσουν τον θεατή και να τον βάλουν στην διαδικασία να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα, ερμηνεύοντας την ιστορία, με το δικό του σκεπτικό και τα δικά του κριτήρια.
Πέρα όμως από όλα τα περίεργα και παράδοξα που συμβαίνουν στο «Lost Highway» το σημαντικότερο είναι ότι ο χρόνος αφήγησης δεν είναι γραμμικός αλλά δημιουργεί έναν κύκλο.
Πιο συγκεκριμένα και με μια πιο προσεκτική ματιά, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η αφήγηση δημιουργεί δύο κύκλους που σχηματίζουν ένα “8”. Η ανάπτυξη του πρώτου κύκλου ξεκινάει με την αρχή της ταινίας και στο σημείο που πραγματοποιείται η μεταμόρφωση του Fred σε Pete, είναι το σημείο που ενώνονται οι δύο κύκλοι. Στον δεύτερο κύκλο η ταινία, μας αφηγείται τα γεγονότα της ζωής του Pete. Ο κύκλος αυτός κλείνει με την μεταμόρφωση του Pete σε Fred. Τότε ξεκινάει το υπόλοιπο του πρώτου κύκλου που ολοκληρώνεται με την τελευταία σκηνή που είναι ίδια με την πρώτη, από άλλη όμως οπτική πλευρά (η σκηνή στο θυροτηλέφωνο του σπιτιού, με την αναγγελία του θανάτου του Dick Laurent).
Το πρώτο μέρος της ταινίας, που θεωρητικά είναι το σημείο όπου ο Fred σκοτώνει την γυναίκα του και οδηγείται στην φυλακή, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν "πραγματικό". Από την στιγμή όμως που ο ήρωας μεταμορφώνεται σε Pete, είτε επειδή το ονειρεύεται, είτε επειδή έτσι σκέφτεται το υποσυνείδητό του προκειμένου να ξεφύγει από τις τύψεις για το έγκλημα που διέπραξε, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο, τότε αναμφισβήτητα μας μεταφέρει στα όρια του "φανταστικού".
Βέβαια ο σκηνοθέτης, σε καμιά περίπτωση δεν μας ξεκαθαρίζει κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα, από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας, μπερδεύει τα πράγματα με την σκηνή του ονείρου που περιγράφει ο ήρωας στην γυναίκα του. Στην σκηνή αυτή ο Fred ξυπνάει τρομαγμένος στο κρεβάτι του και είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αν η αφήγηση συνεχίζεται από αυτό το σημείο, αν είναι συνέχεια του ονείρου ή αν επιστρέφει στο παρόν τελειώνοντας την περιγραφή. Σε αυτό το σημείο ο Lynch, καταφέρνει με θαυμαστό τρόπο και συγχωνεύει απόλυτα την φαντασία με την πραγματικότητα.
Επίσης, στο πρώτο μέρος εμπεριέχεται και η "περίεργη" σκηνή του διαλόγου του Fred με τον "μυστηριώδη άνθρωπο", η οποία βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πραγματική.
Άλλο σημαντικό σημείο της ταινίας είναι η σκηνή κατά την οποία ο Fred λέει την ατάκα, "Δεν μου αρέσουν οι βιντεοκάμερες. Θέλω να θυμάμαι τα γεγονότα όπως εγώ επιθυμώ και όχι αναγκαστικά, όπως ακριβώς έγιναν". Αναμφίβολα αυτά τα λόγια πρέπει να θεωρηθούν σαν ένα υπονοούμενο, σχετικά με το τι επακολουθεί από αυτή τη στιγμή και μετά, όπου οι πράξεις του ήρωα μπερδεύουν την πραγματικότητα με την φαντασία συνεχώς.
Τεχνικά η ταινία είναι άρτια από όλες τις πλευρές και το αισθητικό αποτέλεσμα αγγίζει την τελειότητα. Η κινηματογράφηση του Lynch είναι εξαιρετική και η σκοτεινή φωτογραφία του Peter Deming, δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα. To soundtrack είναι υπέροχο με την "απόκοσμη" ροκ μουσική επένδυση του Angelo Badalamenti και κομμάτια όπως το "I Put A Spell On You", "This Magic Moment" και άλλα, ερμηνευμένα από τους Marilyn Manson, Lou Reed, David Bowie και άλλους καλλιτέχνες, ενώ εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στον τομέα του μοντάζ.
Όλοι οι ρόλοι έχουν κατανεμηθεί με υποδειγματικό τρόπο, και οι ερμηνείες των ηθοποιών που τους υποστηρίζουν είναι εκπληκτικές.
Ο Bill Pullman, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, ερμηνεύει καταπληκτικά το ρόλο του Fred, έναν πραγματικά δύσκολο ρόλο που κινείται συνεχώς στα πλαίσια του παραλόγου και της παραφροσύνης.
Επίσης πολύ καλή είναι, η όμορφη και αισθησιακή Patricia Arquette, στον διπλό ρόλο της υποτονικής, μελαχρινής Renee στο πρώτο μισό και της δυναμικής, ξανθιάς Alice, στο υπόλοιπο μέρος της ταινίας.
Άξια αναφοράς είναι και η ερμηνεία του Robert Blake, στον μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του "μυστηριώδη ανθρώπου". Αξίζει να σημειωθεί ότι το «Lost Highway» αποτέλεσε την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του δημοφιλή ηθοποιού και ότι λίγα χρόνια αργότερα, συνελήφθη και καταδικάστηκε για την δολοφονία της συζύγου του.
Τελευταία κινηματογραφική δουλειά επίσης (σε δύο μικρούς ρόλους), αποτέλεσε η ταινία και για τους Jack Nance και Richard Pryor, οι οποίοι ο μεν πρώτος, απεβίωσε από άγνωστη αιτία λίγο πριν να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, ενώ ο δεύτερος, ήδη καταβεβλημένος από χρόνια ασθένεια (σκλήρυνση κατά πλάκας), απεβίωσε το 2005.
Το «Lost Highway» έκανε πρεμιέρα στις 27 Φεβρουαρίου του 1997 στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε έναν περιορισμένο αριθμό κινηματογραφικών αιθουσών.
Έλαβε μικτές κριτικές, με πολλούς κριτικούς να την κατηγορούν για την περίεργη και ακατανόητη πλοκή της. Αυτό όπως ήταν φυσικό, είχε σαν αποτέλεσμα η ταινία να γνωρίσει εισπρακτική αποτυχία και τα έσοδά της να μην καλύψουν το κόστος παραγωγής της, που έφτανε τα 15 εκατομμύρια δολάρια.
Σήμερα, 15 και πλέον χρόνια από την κυκλοφορία της, η «Χαμένη Λεωφόρος» θεωρείται μια από τις αντιπροσωπευτικότερες ταινίες του ιδιόρρυθμου David Lynch, και οι fan της που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, την χαρακτηρίζουν ως “άκρως εθιστική”.
Στην ιστοσελίδα της IMDb, κατέχει την καθόλου ευκαταφρόνητη βαθμολογία 7,6/10 από σχεδόν 70.000 κινηματογραφόφιλους, ενώ στο Rotten Tomatoes έχει βαθμολογία 59% από 49 σινεφίλ κριτικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση