Κατηγορία: Κωμωδία, Περιπέτεια, Φαντασίας
Σκηνοθεσία: Buster Keaton
Σενάριο: Jean Havez, Joseph Mitchell, Clyde Bruckman
Πρωταγωνιστούν: Buster Keaton, Kathryn McGuire, Joe Keaton, Erwin Connelly, Ward Crane
Μουσική: Club Foot Orchestra (1999 alternate version)
Φωτογραφία: Byron Houck, Elgin Lessley
Μοντάζ: Buster Keaton
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 45 min
Η ευκαιρία για να διαλευκάνει την πρώτη του υπόθεση θα του δοθεί όταν βρισκόμενος στο σπίτι της κοπέλας με την οποία είναι ερωτευμένος, θα κλαπεί το ρολόι του πατέρα της. Κι ενώ ο νεαρός θα ξεκινήσει την έρευνα για το κλεμμένο ρολόι, ο αντίζηλός του που είναι και ο πραγματικός κλέφτης, του στήνει μια παγίδα στην οποία πέφτει θύμα ο νεαρός, με αποτέλεσμα να διωχτεί από το σπίτι της αγαπημένης του ως το άτομο το οποίο είχε διαπράξει την κλοπή.
Πικραμένος, θα πάει στον κινηματογράφο όπου εργάζεται και κατά την διάρκεια της προβολής μιας ταινίας θα τον πάρει ο ύπνος. Θα ονειρευτεί ότι είναι ο Σέρλοκ Χολμς, κι ότι βρίσκεται μέσα στην ταινία ψάχνοντας για τον κλέφτη του ρολογιού, προσπαθώντας ταυτόχρονα, να ξανακερδίσει την χαμένη εύνοια της αγαπημένης του...
Ο ιδιοφυέστατος, σχεδόν σαραντάχρονος τότε, Buster Keaton, έχοντας στα χέρια του την παραγωγή, την σκηνοθεσία, το μοντάζ και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, γυρίζει μια κωμική ταινία “μεσαίου μήκους” η οποία έμελλε να μείνει κλασσική στο είδος της και να χαρακτηριστεί σαν ένα μικρό κινηματογραφικό διαμάντι.
Οι λόγοι που έκαναν το «Sherlock Jr.» να κερδίσει αυτόν τον χαρακτηρισμό είναι κατά πρώτον, το μεγάλο πλήθος πρωτότυπων για την εποχή κωμικών ευρημάτων (γκαγκ) και κατά δεύτερον το αριστουργηματικό μοντάζ.
Ο Buster Keaton, υπήρξε ένας από τους πρώτους και ίσως και ο μόνος από τους κινηματογραφιστές της εποχής του, που ασχολήθηκε και εξέλιξε σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτό που στην κινηματογραφική γλώσσα αναφέρεται ως «γκαγκ συνεχούς τροχιάς» και είναι ένας συνδυασμός γρήγορης κινηματογράφησης κωμικοτραγικών καταστάσεων και ταχύτατου μοντάζ.
Η εν λόγω ταινία αποτελεί ένα ιδανικό σημείο αναφοράς αυτής της μεθόδου καθώς τα πλάνα καταδίωξης που περιέχει -και όχι μόνο- εξελίσσονται με φρενήρεις και ακατάπαυστους ρυθμούς, σε σημείο τέτοιο μάλιστα, που οι ειδικοί της εποχής αναρωτιόντουσαν πως έχει γυριστεί.
Μία απ’ αυτές της σκηνές είναι το σημείο κατά το οποίο ο ήρωας ανεβαίνει στην σκεπή ενός τρένου το οποίο βρίσκεται εν κινήσει, πηδάει από το ένα βαγόνι στο άλλο, μέχρι να τελικά να καταλήξει κάτω από τα ορμητικά νερά μια δεξαμενής. Η σκηνή αυτή έχει διάρκεια 40 δευτερολέπτων και μοιάζει με ένα μονόπλανο τραβηγμένο από μία σταθερή κάμερα· σίγουρα όμως λόγω των μεγάλων δυσκολιών που περιέχει αποτελείται από περισσότερα πλάνα τα οποία έχουν μονταριστεί με εξαιρετικό τρόπο και μα δίνουν αυτό το άρτια οπτικό αποτέλεσμα (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1924, εποχή που τα σημερινά τεχνολογικά μέσα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα).
Αξίζει μάλιστα να αναφέρουμε ότι κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της συγκεκριμένης σκηνής, ο Keaton, που έπαιζε πάντα στις πιο επικίνδυνες σκηνές των ταινιών του χωρίς ποτέ να δέχεται να αντικατασταθεί από κανέναν κασκαντέρ, υπέστει έναν σοβαρό τραυματισμό στον αυχένα, με αποτέλεσμα να υποφέρει από δυνατούς πονοκεφάλους για αρκετούς καιρό μετά.
Άλλες διάσημες σκηνές ανθολογίας που εμπεριέχονται στην ταινία, είναι η στιγμή που ο ήρωας αποκοιμιέται και μέσα από το σώμα του ξεπροβάλει ένα νέο σώμα το οποίο διασχίζει την αίθουσα του κινηματογράφου και διαπερνά την οθόνη, μπαίνοντας μέσα στην ταινία που προβαλλόταν εκείνη την στιγμή. Αμέσως μετά τον βλέπουμε σε έναν κήπο και στην συνέχεια παρουσιάζεται σε πολλά διαφορετικά μέρη (σ’ έναν δρόμο, σ’ έναν γκρεμό, σ’ μια έρημο, πάνω σ’ έναν ύφαλο κλπ) μέχρι που τον ξαναβλέπουμε να επιστρέφει και πάλι στο αρχικό πλάνο του κήπου. Μιλάμε για μια σκηνή πραγματικά εντυπωσιακή, που τα πλάνα της συνδέονται με ένα υπέροχο για τα δεδομένα της εποχής μοντάζ.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 21 Απριλίου του 1924, σημειώνοντας μέτρια εμπορική επιτυχία καθώς ο δημιουργός και πρωταγωνιστής της Buster Keaton, βρισκόταν πάντα υπό την σκιά του μεγάλου Charlie Chaplin, που εκείνη την εποχή μεσουρανούσε.
Σήμερα, η κόπια της ταινίας που κυκλοφορεί έχει υποστεί σχεδόν ολική ανακατασκευή. Το 1995 της έγινε νέο editing από τον Roy Yokelson, ενώ το 1999, της προστέθηκε μια εξαιρετική μουσική υπόκρουση από το μουσικό συγκρότημα των Club Foot Orchestra.
Το 1991, επιλέχτηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου να διατηρηθεί ως ταινία «πολιτιστικής, ιστορικής και σημαντικής αξίας».
Το 2012, κατετάγη στην θέση Νο61 στον κατάλογο των ταινιών με το καλύτερο μοντάζ όλων των εποχών, από τα μέλη της “Editors Picture Motion Guild”.
Ο Woody Allen, αναφέρει το «Sherlock Jr.» ως πηγή έμπνευσης για την ταινία του, «The Purple Rose of Cairo» του 1985, ενώ αναμφίβολα, αυτό το “μικρό αριστούργημα”, θα έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για δεκάδες άλλους δημιουργούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση