Belle de jour (1967)


Ελληνικός Τίτλος: Η Ωραία της Ημέρας
Κατηγορία: Δράμα
Σκηνοθεσία: Luis Bunuel
Σενάριο: Joseph Kessel (Μυθιστόρημα), Luis Bunuel (Προσαρμογή Σεναρίου)
Πρωταγωνιστούν: Catherine Deneuve, Jean Sorel, Michel Piccoli, Geneviève Page,
Pierre Clémenti
Φωτογραφία: Sacha Vierny
Μοντάζ: Louisette Hautecoeur
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία - Ιταλία
Χρώμα: Έγχρωμη
Διάρκεια: 101 min


Η Severine (Catherine Deneuve) είναι μία νεαρή Γαλλίδα, σύζυγος ενός γιατρού, του Pierre Serizy (Jean Sorel). Αν και είναι ερωτευμένη με τον άνδρα της και ζει κοντά του μια ζωή που θα ζήλευαν πολλές γυναίκες, δεν μπορεί να συνυπάρξει σεξουαλικά μαζί του. Έτσι καταφεύγει σε ερωτικές φαντασιώσεις που αφορούν ακραίες σεξουαλικές πράξεις με βάση τον μαζοχισμό και την ταπείνωση.
Για να δώσει χρώμα στην βαρετή ζωή της και να κάνει πραγματικότητα -όσο αυτό είναι δυνατόν- τις τολμηρές φαντασιώσεις της, αποφασίζει να πιάσει δουλειά ως πόρνη σε έναν οίκο ανοχής του Παρισιού. Οι ώρες που θα εργάζεται θα είναι οι μεσημβρινές κατά τις οποίες ο άνδρας της απουσιάζει από το σπίτι.
Η όμορφη Severine, διστακτικά στην αρχή, αλλά με μεγαλύτερη άνεση στη συνέχεια, αρχίζει και δέχεται τους πελάτες της, υπό την καθοδήγηση της ιδιοκτήτριας του πορνείου, της Madame Anais (Genevieve Page) η οποία και της δίνει το ψευδώνυμο «Η Ωραία της Ημέρας».
Κι ενώ τα πράγματα φαίνεται να κυλούν ομαλά για την ηρωίδα, αφού έως ένα βαθμό οι ερωτικές της επιθυμίες εκπληρώνονται με επακόλουθο να βρίσκει τον εαυτό της και να γίνεται πιο τρυφερή με το σύζυγό της, οι καταστάσεις θ’ αλλάξουν όταν ένας νεαρός πελάτης της από τον χώρο του υποκόσμου, θα την ερωτευτεί και θα γίνει ιδιαίτερα κτητικός μαζί της...


Διαβάζοντας κάποιος την υπόθεση της ταινίας θα μπορούσε κάλλιστα να υποθέσει ότι πρόκειται για ένα πρόστυχο ερωτικό φιλμ και μάλιστα χαμηλού επιπέδου, αφού όλο το θέμα του περιστρέφεται γύρω από το σεξ και τις εξωσυζυγικές περιπέτειες μιας “καθώς πρέπει” κυρίας της καλής κοινωνίας του Παρισιού. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης του σουρεαλιστικού κινηματογράφου Luis Bunuel, βασιζόμενος στο ομώνυμο μυθιστόρημα του δημοσιογράφου-συγγραφέα Joseph Kessel, που κυκλοφόρησε στην γαλλική γλώσσα το 1928, δημιουργεί μια εντελώς πρωτότυπη αριστουργηματική ταινία, που μιλάει για τη σχέση του ανθρώπου με το σεξ, τον φετιχισμό  και για την γυναικεία ψυχοσύνθεση.
Οι εικόνες του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη, δεν αντικατοπτρίζουν σε καμιά περίπτωση το θέμα της ταινίας αφού καθ’ όλη την διάρκειά της, δεν υπάρχει ούτε ίχνος ερωτικής σκηνής και επίδειξη σάρκας, πέρα από κάποιες μικρές στιγμές κατά τις οποίες ο θεατής θαυμάζει την υπέροχη πλάτη της Catherine Deneuve.
Στο φιλμικό σύμπαν του Bunuel τα πάντα κινούνται στα πλαίσια του υπαινιγμού και της φαντασίας. Στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι πράξεις της ηρωίδας καθώς δεν είναι ξεκάθαρο αν όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα επί σκηνής είναι φαντασιώσεις της καταπιεσμένης Severine ή αν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Όσο για το εντελώς απρόοπτο και απρόσμενο, γεμάτο ερωτηματικά φινάλε, αντί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.


Ο τρόπος κινηματογράφησης και αφήγησης του Bunuel, είναι απλός και απέριττος με λιγότερο ρομαντικό και συναισθηματικό ύφος απ’ ότι θα περίμενε κανείς.
Η φωτογραφία είναι υπέροχη, γεμάτη με φωτεινά και διαυγή χρώματα, ενώ κύριο χαρακτηριστικό είναι και η παντελής έλλειψη μουσικής επένδυσης.
Άλλο χαρακτηριστικό σημείο της ταινίας αποτελούν και τα ασύνδετα πλάνα των φαντασιώσεων και των flashbacks, που προσδίδουν στον θεατή την υπόνοια περί σεξουαλικής κακοποίησης της ηρωίδας κατά τα παιδικά της χρόνια και την καταπιεσμένη από το περιβάλλον της, καθολική συνείδησή της.
Όλα αυτά τα στοιχεία, πλαισιωμένα από την εκπληκτική ερμηνεία της πανέμορφης Catherine Deneuve, στον κορυφαίο ίσως, μαζί με το «Repulsion» του Polanski, ρόλο της καριέρας της. Η θεϊκή ομορφιά και το αθώο βλέμμα της, έρχονται σε αντίθεση με τις πρόστυχες φαντασιώσεις της, δημιουργώντας έτσι μια ασυμφωνία, που προάγει τον ονειρικό χαρακτήρα της ταινίας.
Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς που συμπληρώνουν το καστ ξεχωρίζουν, η Genevieve Page στον ρόλο της Madame Anais, ο Pierre Clémenti στον ρόλο του Marcel, του κακοποιού που θα ερωτευτεί την Severine, και ο Michel Piccoli, σε έναν ρόλο κλειδί για την εξέλιξη της υπόθεσης.


«Η Ωραία της Ημέρας» έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες του Παρισιού στις 24 Μαΐου του 1967, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών και εντόνων αντιδράσεων καθώς θεωρήθηκε άκρως προκλητική ταινία, με διεστραμμένα σεξουαλικά υπονοούμενα που διάχυτα απορρέουν κατά την θέασή της. Βέβαια όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα την μεγάλη εισπρακτική της επιτυχία όχι μόνο στην Γαλλία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 1967, υπήρξε υποψήφια για ένα βραβείο BAFTA, ενώ παραμένει μέχρι και σήμερα μία από τις πιο σημαντικές μελέτες του κινηματογράφου, γύρω από το σεξ, τον φετιχισμό, την καταπιεσμένη γυναικεία σεξουαλικότητα και την απελευθέρωση της, καθώς και μία επί μέρους ανάλυση της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.
Αποτέλεσε την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του ιδιόρρυθμου κινηματογραφιστή Luis Bunuel, και θεωρείται μια από τις πιο ευκολονόητες, όσον αφορά τη φόρμα τους, ταινίες του.








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας σχετικά με αυτήν την ανάρτηση